صاحبنظران حیطه روانشناسی سازمانی و مشاوره شغلی رضایت شغلی را کنشی از هماهنگی بین نیازها و ارزش‌های حرفه‌ای فرد و نظام تقویت کننده کار دانسته‌اند. برخی نیز رضایت شغلی را تفاوت بین آنچه فرد داراست در برابر آنچه خواستار آن است تعریف می‌کنند. در این راستا همواره یکی از دغدغه‌های متخصصان این حوزه نحوه سنجش رضایت شغلی و در نهایت ارتقای آن بوده است.

پرسشنامه رضایت شغلی (JDI) که گاهاً پرسشنامه خشنودی شغلی نیز نامیده می‌شود در اصل یک شاخص توصیفی شغل (Job Descriptive Index) است اما برای سنجش رضایت شغلی نیز به کار می‌رود. این پرسشنامه در سال ۱۹۶۹ توسط اسمیت، کندال و هیولین ساخته شد و در بیش از ۱۰۰۰ موسسه و شرکت برجسته استفاده می‌شود. پرسشنامه رضایت شغلی (JDI) شش جنبه از کار و رضایت شغلی را می‌سنجد: ماهیت کار، سرپرستی، ترفیع و ارتقاء، حقوق، همکاران و شرایط محیط کار. در ایران نسخه‌های متعددی از این پرسشنامه وجود دارد که گاهاً سبب سردرگمی پژوهشگران شده است. همچنین قابل ذکر است که در فرم ایرانی این پرسشنامه که توسط دکتر شکرکن و همکارانش تهیه شده است تغییراتی در نمره گذاری آن ایجاد شده است.